ملاصدرا و ریاست‌های خیالی – اخبار ما

اول ژوئن در تقویم رسمی کشورمان به عنوان “روز بزرگداشت ملاصدرا” ثبت شده است. یک فیلسوف و عارف کمیاب که بندرت آنطور که باید شناخته نمی شود. به نظر من ، یكی از دلایل كنار گذاشتن “صدرالدین محمد بن ابراهیم شیرازی” و محروم كردن علنا ​​از لطف آشنایی با اندیشه های وی ، عظمت نام و شهرت وی به عنوان فیلسوفی كه موفق به تأسیس مكتب جدید شد. و مسیر هزار سال تفکر مسلمان. اگرچه ما و بشریت به طور کلی ، بیش از هر زمان دیگری به بهره مندی از برکات و آثار مکتب خاص وی ، “حکمت متعالیه” و دستاوردهای آن که در زندگی امروز ما اعمال می شود ، نیاز داریم.

یکی از مأموریت های مهم نخبگان و فرزندان تلاش برای گسترش و تبیین هرچه بیشتر افکار وی و انعکاس اندیشه های آنها در صحنه امروز جامعه و سیاست است. نظریه های علمی ، هرچند خالص و مفید باشند ، بدون تبدیل شدن به فرمولها و راه حلهای عملی و نشان دادن تأثیرات آنها در زندگی انسان ، به درستی قابل درک نیستند. ظاهراً نامگذاری روز سال و توزیع بودجه و تأسیس بنیادی از طرف وی همان هدف را داشته است ، اما در دستیابی به آن چندان موفق نبوده است.

خوب است بدانید که تفکر فلسفی ملاصدراناشی کاملاً ذهنی نبود. او تلاش می کرد تا راز “خوشبختی” و سعادت بشری را پیدا کند ، که پایه های نظری چنین مکتب عقلی را بنا نهاد ، و البته باید در همه حال مطابق با خودش تفسیر و تنظیم شود.

جالب اینجاست که مرحوم صدرالمتألهین کتاب بزرگ “حکمت متعالیه در چهار سفر ذهنی” را با این مقدمه آغاز می کند: “بسیاری هستند که فکر می کنند سعادت در دستیابی به لذت های مادی و ریاست های خیالی است ؛ و اینکه برای یک شخص چقدر روشن است که با حقیقت آشنا است. وجود دارد و به دانش الهی دست یافته است که هیچ یک از خوشبختیهای گذرا جهان و لذتهای ملموس و فوری آن خوشبختی واقعی نیست و شادی و طراوت معنوی و فکری به ارمغان می آورد. خوشبختی پروردگار من این شک است که آنها در درجات حواس پیروز هستند و به قلمروهای خیالی رسیده اند …).

وی رسیدن به کمالی را که برای آن آفریده شده است ، سعادت هر موجودی می داند و معتقد است که کمال به معنای آفرینش انسان ، تجرد از مادیات و رسیدن به خدا و مشاهده حق تعالی است. صدرالمتالله می گوید: “از آنجا که این هدف جز با برداشتن قلب از دنیا و مطالعه علوم و دانش واقعی حاصل نمی شود ، وی بر اساس چهار سیری که عرفا می گویند ، کتاب حکمت متعالیه نوشت.”

راه حل این است که با کوله باری از دانش در مورد حقوق بشر و خالق برای خدمت به مردم ، مسوولان خوشبختی جامعه را که در سفرهای اولیه خود و پس از درک درک مبدا و معاد به معاشرت رسیده اند ، خوشحال کنیم. آنها باید می آمدند و لحظه ای “سفر در خلقت با حقیقت” را نادیده نمی گرفتند. به نظر می رسد این نوعی خیال پردازی زمان ما باشد ، اما چه کاری می توان انجام داد؟ مرد با امید زنده است. این انتخاب ماست که سرنوشت ما و کشور عزیزمان را رقم می زند.