دلنوشته ای در سوگ علی مرادخانی

اما مرادخانی از معدود کارگردانانی بود که یکی اصلی و دیگری دست گرم و دوست داشتنی یک هنرمند را داشت.

به خصوص در زمینه فرهنگ ، دو نوع مدیر وجود دارد. یا آنها با تکیه بر قوانین خشک ، حتی یک میلیون خالق ، به دنبال تشدید اوضاع هستند و یا ایجاد یک گودال و حل مشکل متخصصان ، خالقان و کارآفرینان با دیدگاه مثبت و بدون محدودیت از رویکرد پیش بینی نشده ذهن غالب. حتی اگر آنها نتوانند راهی برای حل مشکل پیدا کنند ، بر خلاف گروه اول ، آنها پیچیده نیستند و از سنگسار راضی نیستند ، اما در تلاشند حداقل به طور آشکار بهبود یابند. مرادخانی عزیز ، او به وضوح از نوع دیگری بود.

حضور مستمر و مسئولانه وی در زمینه مدیریت فرهنگی و کسب تجربه در این راستا ، همراه با اخلاق و اصول خوب آداب و روابط انسانی بی نظیر با فرهیختگان فرهنگ ، ادب و هنر ، وی را به انسانی شایسته و قابل اعتماد و انسانی قابل اعتماد تبدیل کرد. توسط هنرمندان
این مانعی برای فرهنگ و هنر نبود ، بلکه پلی بین هنرمندان و مسئولان برای رفع نگرانی ها ، رفع موانع و شناخت و شکوفایی خلاقیت های هنری دانشجویان و هنرمندان این کشور بود.

او زود رفت ، خیلی زود و باور کردنش به همان سختی است. گویی علی عزیز دیگر نمی تواند تمایل چرخ اشتباه را تحمل کند.

او عاشق اهل بیت و عاشق شهدا بود و چه سخنان آرامش بخش تری از سخنان امام حسین (ع) در روز عاشورا برای آرامش روح او و آرامش قلب رنج دیده ماست:

خدا از قضاوت و اطاعت شما از کافران خشنود است ، نه از خدا سواک یا غیاث المستغیت

من به خانواده و نزدیکان آن مرحوم ، نزدیکان و دوستان وی ، مدیران فرهنگی و همکاران و اهالی فرهنگ و هنر تسلیت می گویم و از خداوند می خواهم که او را بیامرزد ، مورد رحمت و مغفرت و صبر قرار دهد. با بازماندگان