کشیشی که آهنگساز بزرگی شد! + قطعات

به گزارش اخبار ما ، آنتونیو لوسیو ویوالدی در 4 مارس 1678 به دنیا آمد و در 28 ژوئیه 1741 درگذشت.

وی به خاطر ساختن بسیاری از کنسرتوها برای ویولن و سازهای دیگر و همچنین کارهای کرال مقدس و بیش از چهل اپرا شهرت دارد.

مشهورترین اثر وی مجموعه ای از کنسرتوهای ویولن است که به “چهار فصل” معروف است.

ویوالدی بسیاری از کارهای خود را برای پرورشگاه Aspdel della Pita ساخته است. وی از سال 1703 تا 1715 و از 1723 تا 1740 به عنوان کشیش کاتولیک استخدام شد.

این آهنگساز با اجرای اپراهای گران قیمت خود در ونیز ، منتوآ و وین به موفقیت های زیادی دست یافته است. وی پس از ملاقات با شاه چارلز ششم ، به امید ارتقا to به وین نقل مکان کرد ، اما چارلز ششم خیلی زود پس از ورود ویوالدی درگذشت و ویوالدی کمتر از یک سال بعد در فقر درگذشت.

کودکی ویوالدی

والدین ویوالدی جیووانی باتیستا ویوالدی و کامیلا کالچیا بودند. او پنج خواهر و برادر به نام های مارگاریتا ، گابریلا ، سیسیلیا ماریا ، بوناونتورا توماسو ، زانتا آنا و فرانچسکو گاتانا داشت. پدرش قبل از اینکه ویولونیست حرفه ای شود آرایشگر بود. آنتونیا نواختن ویولن را آموخت و بعداً به همراه پسر خردسالش به تور ونیز رفت. با توجه به دانش گسترده آنتونی در موسیقی در سن 24 سالگی ، زمانی که کار خود را در Aspdel della Pita آغاز کرد ، این امکان وجود دارد که ویولن را زود یاد گرفته باشد.

همچنین ممکن است ویوالدی دروس ابتدایی آهنگسازی را از آهنگساز اولیه باروک ، جیووانی لگرنزی آموخته باشد. یک دانشمند تأثیر سبک Legacy را در موسیقی مذهبی ویوالدی ، که در سال 1691 ، هنگامی که او 13 ساله بود ، نوشت.

سلامتی ویوالدی همیشه برای او دردسرساز بوده است. علائم مشکلات جسمی شامل درد قفسه سینه است که از آن به عنوان نوعی آسم تعبیر می شود. البته این امر او را از یادگیری نواختن ویولن ، آهنگسازی یا شرکت در فعالیت های موسیقی باز نداشت ، اما مانع یادگیری نواختن سازهای بادی نیز نشد.

ویوالدی تحصیلات خود را به عنوان کشیش در سال 1963 در 15 سالگی آغاز کرد و در 25 سالگی به عنوان کشیش منصوب شد.

در این قسمت ، به کار “بهار” وی از مجموعه “چهار فصل” گوش دهید:

حضور و فعالیت ویوالدی به عنوان آهنگساز

در سپتامبر 1703 ، ویوالدی به عنوان معلم ویولن در یتیم خانه ای در ونیز شناخته شد. اگرچه او را در سراسر جهان به عنوان آهنگساز می شناختند ، اما وی را به عنوان یک ویولون استثنایی و حرفه ای نیز می شناختند. یوهان فردریش آرماند فون اوفنباخ ، معمار آلمانی ، ویوالدی را به عنوان آهنگساز و ویولونیست مشهور توصیف کرد. “زیرا برای کسی سخت است که هرگز چنین بازی کند یا بازی کند.”

ویوالدی تنها 25 سال داشت که کار در Aspdel della Pita را آغاز کرد. وی در 30 سال آینده زندگی خود برجسته ترین کارهای خود را هنگام کار در آنجا ساخت. چهار موسسه مشابه دیگر نیز با هدف پناه دادن و آموزش كودكانی كه رها شده یا یتیم بودند یا خانواده های آنها نمی توانستند از آنها حمایت كنند ، وجود داشت. بودجه آنها توسط دولت تأمین می شد. پسران پس از آموختن این حرفه در پانزده سالگی مجبور به ترک آنجا شدند و با استعدادترین دختران پس از یادگیری موسیقی در آنجا ماندند و به ارکستر و گروه کر معروف Aspdel پیوستند.

اندکی پس از انتصاب ویوالدی ، فرزندان موسسه آسپدل نیز در خارج از کشور مورد استقبال و احترام قرار گرفتند. ویوالدی برای آنها کنسرت ، سرود و موسیقی آوازی مقدس نوشت. این بقاع متبرکه که بیش از 60 قطعه از آنها وجود داشت ، متفاوت است. آنها شامل آهنگ های چند صدایی ، کارهای انفرادی و کارهای بزرگ کرال برای تکنوازها ، گروه های کر و ارکسترها بودند. در سال 1704 به عنوان مربی ویولن در نقش معلم ویولن اضافه شد. این وضعیت به زمان و کار زیادی نیاز داشت. او مجبور بود در هر جشن یک سخنرانی یا کنسرت برگزار کند و یتیمان و تئوری موسیقی و نحوه نواختن سازهای خاص را بیاموزد.

عزیمت و ورود مجدد او به آسپدل

روابط او با هیئت مدیره موسسه آسپدل اغلب پیچیده بود. آنها باید هر سال رای می دادند تا معلمان را حفظ کنند. آرا for ویوالدی به ندرت اتفاق نظر داشت و در سال 1709 از هفت رای به هفت رسید. پس از یک سال به عنوان یک نوازنده مستقل ، در سال 1711 اعضای هیئت مدیره او را بر اساس رأی وحدت رویه دعوت کردند. به طور معمول ، در طول سال های غیبت ، هیئت مدیره به اهمیت حضور وی پی برد. هنگامی که وی در سال 1716 به مدیر موسیقی ارتقا یافت ، کلیه فعالیتهای موسیقی موسسه را بر عهده گرفت.

در سال 1705 ، اولین مجموعه آثار وی توسط جوزپه سالا منتشر شد. اولین کار او مجموعه 12 سوناتا برای دو ویولن به سبک معمولی باروک بود. در سال 1709 ، کار دوم او با مجموعه دیگری از 12 سونات برای ویولن و باسک ادامه یافت. ویوالدی با اولین مجموعه 12 کنسرت خود به اولین موفقیت آهنگسازی دست یافت.

سومین اثر وی که در سال 1711 توسط استین راجر در آمستردام منتشر شد ، به دوك بزرگ فردیناند توسكانی اختصاص داشت. پرنس از بسیاری از موسیقیدانان از جمله الكساندر اسكارلاتی و جورج فردریک هندل حمایت مالی كرده است. او خودش نوازنده بود و ویوالدی احتمالاً در ونیز با او ملاقات کرد. کار سوم او ، Lestro Armanico ، موفقیت بزرگی در سراسر اروپا داشت.

“تابستان” وی را در این قسمت گوش دهید:

نگاهی به کارهای اپرای ویوالدی بیندازید

در اوایل قرن هجدهم ، اپرا محبوب ترین سرگرمی موسیقی در ونیز و پردرآمدترین برنامه برای ویوالدی بود. در آن زمان چندین تئاتر برای جلب توجه عمومی به رقابت پرداختند. ویوالدی کار خود را به عنوان آهنگساز اپرا به عنوان یک خردسال آغاز کرد. اولین اپرای او ، اتو در ویلا ، نه در ونیز بلکه در تئاتر گارسری ویچنزا در سال 1713 اجرا شد. سال بعد ، ویوالدی به عنوان مدیر اپرای سن آنجلو در ونیز منصوب شد. جایی که اپرای او “اورلاندو فینتو پازو” اجرا شد. این اثر مطابق سلیقه مردم نبود و پس از چند هفته اجرای آن متوقف شد و با تکرار اثر دیگری که سال گذشته ارائه شد جایگزین شد.

در سال 1715 وی موسیقی Nero fatto Cesare (که اکنون گم شده است) را با هفت آهنگساز مختلف تحت مدیریت وی اجرا کرد. این اپرا شامل 11 آهنگ تکنوازی بود و در نهایت به یک موفقیت تبدیل شد. در اواخر فصل ، ویوالدی می خواست یک اپرا (آرسیلدا ، رجینا دی پونتو) اجرا کند که از صفر تا صد ساخته بود ، اما بازرس ایالتی مانع این کار شد ، که سال بعد با تأیید این کار را انجام داد و به یک موفقیت دیگر دست یافت. موفقیت چشمگیر

همچنین در سال 1716 ، ویوالدی دو اپرای دیگر به نام های L’incoronazione di Dario و La costanza trionfante degli amori e degli odi نوشت و تهیه کرد.

مورد اخیر به قدری محبوب بود که دو سال بعد با نسخه ای بازنویسی شده و تغییر نام یافته Artabano re dei Parti (که اکنون گم شده است) اجرا شد. همچنین در سال 1732 در پراگ اجرا شد. در سالهای بعد ویوالدی چندین اپرا نوشت که در سراسر ایتالیا اجرا می شد.

سبک پیشروانه عملیاتی او مشکلاتی را در برابر آهنگسازان محافظه کار مانند بانت مارچلو ، نوازنده قدیمی اما آماتور برای او ایجاد کرد ، تا حدی که مارچلو رساله ای در محکومیت ویوالدی و اپراهایش نوشت.

در واقع ، رساله چاپ شده Il teatro alla moda بدون اشاره مستقیم به ویوالدی ، به او حمله كرد. با تصویری روی جلد قایق (سنت فرشته) که یک فرشته کوچک را نشان می دهد که در سمت چپ با کلاه کشیشی ایستاده و ویولن بازی می کند.

خانواده مارچلو ادعای مالکیت Teatro Sant’Angelo را کردند و برای احیای آن نبرد حقوقی طولانی با دولت داشتند اما بدون موفقیت.

ویوالدی در نامه ای به طرفدار خود مارکس بنتیوگلیو در سال 1737 به “نود و چهار اپرا” خود اشاره کرد. اگرچه فقط حدود پنجاه اپرای ویوالدی کشف شده است ، اما شواهدی از اپراهای دیگر وجود ندارد. اگرچه ویوالدی اغراق کرده است ، اما با توجه به نقش دوگانه او به عنوان آهنگساز و کارگردان اپرا در طول 25 سال فعالیت حرفه ای خود ، این احتمال وجود دارد که خودش به عنوان آهنگساز یا نویسنده اصلی ، همه 94 اپرا را تولید کرده و مسئولیت آموزش آنها را داشته باشد.

اگرچه ویوالدی مطمئناً اپرای زیادی را در زمان خود نوشت ، اما هرگز خود را با آهنگسازان بزرگ دیگری مانند الساندرو اسکارلاتی ، یوهان آدولف هاس ، لئوناردو لئو و بالداسار گالوپ متمایز نکرد.

موفق ترین اپراهای وی La costanza trionfante و Farnace است.

سبک ویوالدی در ترکیب بندی

موسیقی ویوالدی ابتکاری بود. وی ساختار رسمی و موزون کنسرت را که در آن به دنبال کنتراست های هماهنگ و ملودی ها و مضامین ابتکاری بود ، روشن کرد. بسیاری از ساخته های او جذاب ، تقریباً بازیگوش و پرشور هستند. یوهان سباستین باخ به شدت تحت تأثیر کنسرت ها و آهنگ های انفرادی ویوالدی قرار گرفت.

چهار فصل ویوالدی چگونه بوجود آمد؟

در سال 1717 یا 1718 ، به ویوالدی موقعیت معتبر جدیدی به عنوان Maestro di Cappella در دربار شاهزاده فیلیپ از دارمشتات ، فرماندار منتوو پیشنهاد شد. وی به مدت سه سال به آنجا نقل مکان کرد و چندین اپرا تولید کرد. از جمله تیتا مانلیا. در سال 1721 او در میلان بود. جایی که او درام معنوی لا سیلویا را ارائه داد. ویوالدی در سال 1722 به رم رفت و در آنجا سبک جدیدی از اپرا را معرفی کرد. پاپ جدید از بندیکت سیزدهم ویوالدی دعوت کرد تا برای او بازی کند. در سال 1725 ، ویوالدی به ونیز بازگشت و در همان سال چهار اپرا تولید کرد.

در این دوره ویوالدی کنسرتوی ویولن “چهار فصل” را نوشت که صحنه های مناسب هر فصل را نشان می دهد. این سه کنسرت درک و مفهوم اساسی دارند. در حالی که قسمت اول؛ یعنی “بهار” نقاشی هایی را از سمفونی در اولین اقدام اپرای معاصر ایل جیوستینو وام می گیرد.

کنسرت ها احتمالاً از مناظر اطراف شهر منتوو الهام گرفته شده اند. “چهار فصل” ویوالدی انقلابی در به تصویر کشیدن موسیقی بود. او در این کار نهرهایی روان ، آواز پرندگان (گونه های مختلف ، هر یک به طور جداگانه) ، پارس سگ ، پشه های وزوز ، چوپانانی که گریه می کنند ، طوفان ، رقصنده های مست ، شب های آرام ، مهمانی های شکار ، مناظر یخ زده ، کودکان اسکیت بازی می کند. این یخ و گرمای آتش سوزی زمستانی را نشان می دهد. هر کنسرت با غزل همراه است که احتمالاً خود ویوالدی آن را صحنه ای نشان داده شده در موسیقی توصیف کرده است.

در این قسمت به کار این هنرمند “پاییز” گوش دهید:

سالهای آخر ویوالدی و مرگ او

مانند بسیاری دیگر از آهنگسازان آن زمان ، سالهای آخر زندگی ویوالدی با مشکلات مالی پر شده بود. کارهای وی مانند گذشته دیگر در ونیز مورد احترام نبودند. زیرا تغییر سریع سلیقه مردم باعث منسوخ شدن آثار وی شده است. در نتیجه ویوالدی مجبور شد بسیاری از نسخه های خطی خود را برای پرداخت هزینه سفر به وین با قیمت ناچیزی بفروشد. دلایل مهاجرت ویوالدی از ونیز مشخص نیست ، اما به نظر می رسد که پس از ملاقات موفق با امپراتور چارلز ششم. او آرزو داشت که به عنوان آهنگساز در دربار شاهنشاهی کار کند.

اندکی پس از ورود به وین ، چارلز ششم درگذشت و هنرمند را بدون هیچ گونه حمایت سلطنتی یا منبع درآمد ثابت ترک کرد. پس از مدتی ، ویوالدی فقیر شد و در شب 28 و 27 ژوئیه 1741 ، در شصت و سه سالگی ، به دلیل “عفونت داخلی” در خانه بیوه زین درگذشت. در تاریخ 28 ژوئیه ، وی در یک مقبره ساده در گورستان متعلق به صندوق بیمارستان دولتی به خاک سپرده شد. ویوالدی در کلیسای جامع سنت استفان به خاک سپرده شد.

و اکنون به اثر “زمستان”:

* تمام مطالب این گزارش در هنگام ترجمه مقاله درباره این آهنگساز از صفحه تقدیر موسیقی منتشر شده است.

انتهای پیام