آینده آموزش عالی دنیا در این منطقه رقم می‌خورد؟

به گزارش اخبار ما ، روزنامه “فرهیختگان” در ادامه نوشت: “کشورهای آسیایی ، به ویژه چینی ، برای توسعه علم و دانش در این کشور سالهاست که برنامه های طولانی مدت می کشند.” پرجمعیت ترین کشورهای آسیا فرصت های طلایی برای رشد و توسعه آموزش عالی و پیشرفت در علوم دارند ، اما بزرگترین مشکلات پیش روی منطقه بیشتر مشکلات بودجه ، کیفیت پایین و همکاری های منطقه ای است که امیدوار است برطرف شود.

وقتی صحبت از رشد دانشجویان در سالهای اخیر است ، طبیعتاً تمرکز بر دو کشور اصلی آسیا ، هند و چین است. این دو کشور با داشتن یک میلیارد نفر ساکن یکی از منابع اصلی دانشجویان بین المللی در جهان هستند و بنابراین می توانند در برنامه های مالی خود برای رویارویی با جهان پس از کرونا از دانشگاه های غربی پیشی بگیرند.

اکنون بسیاری از دانشگاه های غربی و آمریکایی به شدت به تولید ناخالص داخلی دانشجویان بین المللی وابسته هستند ، به طوری که تعدادی از دانشگاه های وابسته در بحران تاج گذاری و بستن دانشگاه ها و بسته شدن مرزها در یک وضعیت مالی دشوار قرار دارند. برخی ورشکسته شدند و اکثر دانشگاه ها با حمایت دولت توانستند از تشدید بخشی از رکود جلوگیری کنند.

با این حال ، مسئله بحث برانگیز در اینجا این است که کارشناسان باید از نزدیک به کشورهای کوچکتر و پرجمعیت که در میان ابرقدرت های منطقه هستند ، نگاهی بیندازند. حدود 660 میلیون از 10 عضو انجمن ملل جنوب شرقی آسیا (آسه آن) را می توان با قاره اروپا مقایسه کرد. با این وجود تفاوت های زیادی در نمودارها وجود دارد که یکی از آنها تفاوت در میانگین سنی آنها است به طوری که میانگین سنی شهروندان در منطقه آسانژ حدود 29 سال و میانگین سنی شهروندان در منطقه غربی حدود 40 سال است. . بر اساس اعلام سازمان ملل ، از هر 11 جوان 15 تا 24 ساله یک نفر در این منطقه زندگی می کند.

با این وجود ، علی رغم اینکه در حال حاضر حدود 20 میلیون دانشجو در آموزش عالی مشغول به تحصیل هستند ، میزان ثبت نام در دانشگاه های آسه آن فقط 40٪ است. اگرچه این تعداد ثبت در مناطقی از شرق آسیا به حدود 90٪ می رسد. اما گزارش های خبرگان حاکی از آن است که آموزش عالی در جنوب شرقی آسیا مکان مناسبی برای رشد است.

دسترسی بهتر به اینترنت در طول تاج

وزیر خارجه پیشین اندونزی معتقد است که چشم اندازهای رشد آموزش عالی در آسیا را نمی توان نادیده گرفت. در سال 2015 ، رهبران منطقه ای بیانیه کوالالامپور را امضا کردند ، که در آن از آموزش عالی به عنوان یکی از کاتالیزورهای تسریع در برنامه توسعه اقتصادی ، سیاسی ، فرهنگی و اجتماعی آسیا یاد شده است. با این حال ، یک جمعیت شناس آسیایی و استاد علوم اجتماعی و سیاست های عمومی در دانشگاه علم و صنعت در هنگ کنگ هشدار می دهد که آمار مطلوب جمعیت به تنهایی باعث گسترش آموزش عالی نمی شود. این فرصتی است که ما در دانشگاه های خود استعداد زیادی برای انتخاب داریم ، اما س theال این است که آیا کیفیت آموزش می تواند به طور مساوی برای همه دانشجویان اعمال شود؟

بسیاری از کشورهای منطقه به زندگی در مناطق روستایی ادامه می دهند و با فقر ، زیرساخت های قدیمی و بی ثباتی سیاسی دست و پنجه نرم می کنند. یک کارشناس مطالعات استراتژیک و روابط بین الملل در دانشگاه کابانگسان در مالزی معتقد است که مداخلات سیاسی بزرگترین چالش مالزی برای تعالی و رشد آموزش است. در همان زمان ، در طی اپیدمی کرونا ، برخی از موانع اقتصادی – اجتماعی برداشته شد. به عنوان مثال ، در حالی که بسیاری از مفسران استدلال کرده اند که افزایش آموزش آنلاین در دوره قرنطینه کرونا دسترسی به آموزش عالی را افزایش داده است ، خانواده های شهری مالزی با فرزندان بیشتر موفق شده اند تحصیل فرزندان خود را در چنین شرایطی آسان کنند. با این حال ، این وضعیت در مناطق روستایی که دسترسی به اینترنت دشوارتر است بسیار ناپایدار است. نمونه ای از تحصیلات دشوار کودکان و دانش آموزان روستایی در این کشور تصویری بود که در رسانه های جهان ظاهر شد و دانش آموزی را نشان می داد که از درختی بالا می رود تا از یک سیگنال قوی وای فای اینترنت برای شرکت در یک آزمون آنلاین استفاده کند.

وضعیت بهترین دانشگاههای منطقه

بدون تردید ، نمی توان از نقش اپیدمی تاج در مسئله توانایی مالی مردم غافل شد ، تایم می گوید. این بحران اقتصادی جهانی میلیون ها خانواده را تحت تأثیر قرار داده است ، که یکی از دلایل اصلی ترک تحصیل است. از نظر کیفیت ، مقیاس چالش ها در رتبه بندی دانشگاه ها کاملاً واضح است. در منطقه آشن حدود 7000 م educationسسه آموزش عالی وجود دارد. تعداد دقیق دانشگاه ها در شبکه دانشگاه های آسه آن هنوز اعلام نشده است ، اما به نظر می رسد که بیش از 4000 دانشگاه وجود دارد ، با این حال از نظر زمان پایگاه تنها 49 دانشگاه از آنها در لیست بهترین دانشگاه های جهان در سال 2021 بودند. شهر پیشرفته سنگاپور دارای دو موسسه برجسته در لیست 50 دانشگاه برتر جهان است ، اما هیچ کشور دیگری در آسیا 300 موسسه اول را ندارد و سه کشور عضو این منطقه از جمله کامبوج ، لائوس و میانمار هیچ دانشگاهی ندارند دانشگاه های برجسته در این لیست.

اما یکی از اهداف آموزش عالی توسعه کیفیت در آموزش عالی و دانشگاه ها است. انتقادات زیادی به ویژه از سوی دانشگاه هایی که رتبه بالایی ندارند ، وارد شده است ، اما تجربه نشان داده است که دانشگاه های منطقه آسانژ به طور جدی به دنبال بهبود روش های یاددهی و یادگیری و همچنین ظرفیت تحقیق هستند. کارشناسان حوزه آموزش ، طبق جدول لیگ جهانی اظهار داشتند که روشهای گسترده ای که در نقل قولهای تحقیق به کار رفته است ، برای بیشتر موسسات منطقه که بیشتر معطوف به حمایت از جوامع محلی هستند ، مشکل ساز خواهد بود. این یک توازن رشد و رویه سنتی آسیایی است که دانشگاهها را به عنوان بخشی از جوامع نزدیک به خود اختصاص داده و بر روی آموزش تمرکز دارد. تصمیم گیرندگان منطقه ای هنگام برنامه ریزی برای پاسخ خود به فشار بین المللی بر نمرات ، باید این آموزش را در ذهن داشته باشند. اما در آموزش عالی آسیا این مسئله نیز وجود دارد که کمیت همیشه با کیفیت همراه نیست و مورد نیاز یکدیگر نیستند. این مشکل وقتی بیشتر می شود که بسیاری از دانشجویان پرجمعیت در م institutionsسسات آموزشی خصوصی بی کیفیت تحصیل می کنند. بسیاری از این م institutionsسسات آموزشی در مالزی به منظور افزایش هزینه های دولت توسط 20 دانشگاه بزرگ که از این همه گیری جان سالم به در بردند ، در دوره پس از کرونا تعطیل یا ادغام می شوند. در حقیقت ، بیش از 20 درصد بودجه کل دولت مالزی به وزارتخانه های آموزش و پرورش و آموزش عالی اختصاص می یابد ، که مشابه آنچه دولت اندونزی هزینه می کند ، است.

پتانسیل آسیایی برای تعالی آموزش عالی

منطقه آسیا در بحث آموزش عالی با یک سوال استراتژیک روبرو است: آیا تمرکز بر بهبود تعداد کمی از دانشگاههایی که چین نیز انجام داده است ، می تواند مثمر ثمر باشد؟ این اغلب به ضرر موسسات آموزشی کمتر شناخته شده است. از نظر کیفیت دسترسی ، مدل آموزشی هلندی سیستم بهتری برای دانشجویان است. این مدل نوعی مدل اروپایی برای توسعه منطقه ای است. موسسات آموزشی آسه آن با چالش های مختلفی روبرو هستند. از یک طرف ، ارائه مهارت ها و دانش ویژه مورد نیاز برای آینده. به عنوان مثال ، آنها آنها را از نظر دیجیتالی سازی و پایداری محیط زیست به چالش می کشند و از طرف دیگر آموزش با کیفیت منصفانه و فراگیر را برای همه ارائه می دهند.

موفقیت در رتبه بندی “آموزش مدل چینی” در تأمین منابع قابل توجه به م institutionsسساتی که بیشترین پتانسیل تحقیق و بین المللی سازی را دارند ، بسیاری از سیاست گذاران آسیایی را مجذوب خود کرده است. به عنوان مثال ، یکی از اعضای یک گروه ویژه برای آموزش عالی دولت اندونزی پیشنهاد کرد که این کشور در دانشگاه های با رتبه بالاتر سرمایه گذاری کند. اگر بتوانند ، می توانند فناوری بهتری ایجاد کنند که به استارت آپ ها و رشد و توسعه اقتصادی منجر شود. بدری ، مدیر تحصیلات تکمیلی دانشگاه Airlangga در سورابایا در شرق جاوا ، معتقد است که سرمایه گذاری در یک یا دو درصد از بهترین دانشگاه های چین تحقیقات و نوآوری های دانشگاهی را به طور قابل توجهی گسترش می دهد. در سال 2015 ، هیچ یک از شهرهای چین در 20 شهر برتر قرار نداشتند ، اما امروز ، شش سال بعد ، پکن در مکان دوم پس از دره سیلیکون ، نیویورک و لندن قرار دارد. پکن شهر جوانان است و جوانان آن نیروی کار آینده هستند.

با توجه به توانایی های اندونزی به عنوان یک کشور جنوب شرقی آسیا ، تمرکز آن بر نوآوری اخیراً افزایش یافته است. اما کارشناسان نگرانند که بدون پیشرفت در آموزش عالی ، اندونزی به کشوری با درآمد متوسط ​​تبدیل شود. به دنبال این پدیده ، از كشورهایی كه تازه وارد چرخه صنعتی شدن شده اند ، جلوگیری از تبدیل شدن به رهبران مالی و فناوری در جهان جلوگیری شده است. البته باید توجه داشت که چین از این دام جان سالم به در برد و به عنوان یک منبع بالقوه پشتیبانی عملی در آسیا شناخته شده است. همکاری و مشارکت با چین در اکثر کشورهای آسیایی آغاز شده است و این همکاری ها عمدتاً به صورت دانشگاه هایی است که عمدتا مشارکت با دانشگاه های همسایه مانند ویتنام است. اما این یک عامل بزرگ است. این امر نه تنها به دلیل حمایت دولت چین از پروژه های تحقیقاتی دانشگاه بلکه به دلیل همجواری جغرافیایی و روابط فرهنگی آن است.

موانع آموزش

منطقه آسیا با وجود همه فرصت ها و پتانسیل هایی که دارد ، با موانعی روبرو است. به عنوان مثال ، کشورهای عضو آسه آن 11 زبان رسمی ملی صحبت می کنند که اکثر آنها غیرقابل درک هستند. زبان انگلیسی جایگاه خاصی ندارد ، اما در سنگاپور ، مالزی ، فیلیپین و برونئی به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین ، به غیر از سنگاپور و برخی شعبات غربی مانند مالزی و اندونزی ، دانشگاه های آسیا فضای بین المللی خاصی ندارند. ناآرامی های سیاسی مانع دیگری برای کار با دانشگاه ها است. به عنوان مثال ، بخش آموزش عالی که در گذشته در حال بهبود بود در میانمار اکنون پس از کودتای پس از جنگ در فوریه بسته شده است. علی رغم درخواست رئیس منطقه آسه آن برای حل مسالمت آمیز در ماه آوریل ، دولت نظامی به تعلیق هزاران استاد دانشگاه ادامه داد. اما همکاری های درون اوراسیا همچنان گام های رو به جلو برداشته است. علاوه بر اجرای چارچوب کنترل کیفیت منطقه ای ، سیاست گذاران در منطقه در حال کار بر روی یک چارچوب ارزیابی مشترک و پیروی از اتحادیه اروپا به عنوان الگوی تعداد کشورهایی هستند که دور هم جمع می شوند. مفهوم همکاری و تحرک درون منطقه ای هنوز برای بسیاری از دانشگاه های جنوب شرقی آسیا بیگانه است. به عنوان مثال ، دانشمندان در مالزی و تایلند یا فیلیپین و اندونزی ممکن است در پروژه ها با هم کار نکنند. زیرا هیچ راهی رسمی برای انجام آن وجود ندارد. کارشناسان هنوز اطمینان کاملی به استانداردهای کیفیت ندارند که این یک مانع بزرگ محسوب می شود. البته این بی شباهت به اروپا نیست که استاندارد مشترکی دارد. منطقه آسیا از نظر تبادل دانشجو به طور قابل توجهی از کشورهای دیگر عقب است و کمتر از 10 درصد از انتقال دانشجویان در سال 2018 را تشکیل می دهد ، در حالی که 90 درصد دانشجویانی که توانایی انتقال مالی بین المللی را دارند ، برای تحصیل در این منطقه هزینه می کنند. اگرچه آمار دقیقی از تعداد دانشجویان ترک شده از منطقه آسه آن وجود ندارد ، اما تخمین زده می شود که هر ساله حدود 300000 دانشجو از ویتنام ، مالزی و اندونزی برای ادامه تحصیل قبل از همه گیری کرونا کشور را ترک کنند. دولت مالزی در نظر دارد تعداد ثبت نام دانشجویان بین المللی را تا سال 2025 به 250،000 نفر برساند.

انتهای پیام