بی‌خانمان‌ها هم حقوق دارند – اخبار ما

این یک موضوع یا پدیده بی خانمانی است که سابقه طولانی و طولانی در جهان دارد ، اما در سالهای اخیر این موضوع بیش از پیش نمایان شده است و ما شرایطی را که در سالهای اخیر در جهان از جمله ایران داریم تجربه می کنیم. شاید تعداد کمی از مردم ، حداقل در کلانشهرها ، از آنجا عبور می کنند و آنها را شب نمی بینند.

اگرچه ما در گذشته به دلیل بی خانمانی مرگ داشته ایم و البته هنوز هم داریم ، اما حداقل در کلانشهر تهران با اقدامات خوب شهرداری تهران با همکاری ناجا و پزشکی قانونی و دادگستری و سایر سازمانهای مرتبط ، اما در مرکز شهرداری تهران ، و مرگ و میر از گذشته ما آن را در این منطقه مانند گذشته نمی بینیم ، اما بی خانمان کسانی هستند که به دلیل انتخاب ، زندگی در خیابان ها ، پارک ها ، زیر خانه ها را انتخاب می کنند. پل ها ، روی پل ها ، فضاهای درمانده شهری ، محله یهودی نشین ، قبرستان ها و مکان های دیگر. برخی آمارها نشان می دهد بیش از 1.2 میلیون نفر بی خانمان هستند. البته استدلال من این است که این تعداد به دلیل وضعیت کرونا و مشکلات اقتصادی ایجاد شده افزایش می یابد. در کشور ما ، موضوع بی خانمانی از دیرباز مورد توجه قرار گرفته است ، اگرچه در آن زمان با این افراد به عنوان ولگرد و متکدی رفتار می شد ، اما در سال 1978 ، با تصویب شورای عالی حاکمیتی ، مصوبه ای در مورد بی خانمان ها ، متکدیان و ولگردان به تصویب رسید. استانها و حدود 11 سازمان در منطقه ، و هنگامی که با افراد بی خانمان خود مواجه می شویم ، به آنها با دلسوزی ، یا کسانی که مرتکب جنایت شده اند ، یا مشکلات مشابهی دارند ، نگاه می کنیم.

من نمی خواهم آن را انکار کنم ؛ برخی از افراد بی خانمان ما ممکن است متکدی باشند ، برخی از افراد بی خانمان ما مرتکب جنایت شده اند ، برخی ممکن است معتاد به تن فروشی و ایدز باشند و برخی ممکن است دارای معلولیت ، اختلال روانی یا ترکیبی از این مشکلات باشند ، اما ما جزو آن دسته از افراد هستیم. افراد بی خانمان توانایی های بالا آنها هنرمند و بازیگر بودند ، و گاهی اوقات در رسانه ها گزارش می شدند ، یا خوشنویسان خوبی بودند ، یا به یک یا چند زبان روان صحبت می کردند ، یا حتی می توانستند شاعران یا حکاکان خوبی باشند ، یا می توانند صدای خوبی داشته باشند و آواز خواندن. در واقع آنها دارای ظرفیت و قابلیت هایی هستند. روز جهانی بی خانمان فرصتی است تا ما دیدگاه خود را نسبت به این گروه از افراد تغییر دهیم.

من معتقدم که اگرچه ویژگی های فردی ممکن است بر وقوع این پدیده تأثیر بگذارد ، اما نمی توان بی خانمانی را محصول ناکارآمدی و ضعف خانواده یا محصول ضعف و ناکارآمدی سیستم مدیریت در کشور دانست. زیرا برخی از آنها نتیجه این مشکلات و ضعف ها است. اگر از این فرصت استفاده کنیم و به ساختمانهای شهرداری تهران یا در پارکها یا مکانهای مختلف نگاه کنیم ، متوجه می شویم که بسیاری از این افراد بی خانمان افرادی نیستند که در گذشته توانایی یا توانایی ندارند یا هنوز آنها را ندارند.

انتظار می رود که بی خانمانی مانع اعمال حقوق آنها در زمینه های بهداشت ، درمان ، ایمنی ، تغذیه و سایر مسائل نشود. بگذارید مردم با نفرت یا ترحم به این افراد نگاه نکنند ، اما اجازه دهید دیدگاه خود را نسبت به بی خانمان ها تغییر دهیم. در همان زمان ، ما مددکاران اجتماعی در کرونا داشتیم که این افراد را در برف پیدا کردند و مشخص نشد که آنها زنده هستند یا مرده. در همان سیستم های شهری ، گشت خدمات شهری در تهران محور کار با مددکاران اجتماعی است ، اگرچه سازمان های بین المللی ، چه در داخل کشور و چه در سایر کشورها ، فعالیت هایی را در این زمینه انجام می دهند تا دسترسی آنها به برخی خدمات را تسهیل کنند. بیایید امیدوار باشیم که روزی تعداد افراد بی خانمان کمتر یا کمتر شود ، اما اگر ما افراد بی خانمان داشتیم ، بی خانمانی پایان زندگی آنها محسوب نمی شد و مسئولیت ما در قبال این افراد با اسکان موقت و غذا تأمین می شد تا ما شاهد مرگ بی خانمان ها در جامعه ما نباشیم.

* رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
* چاپ شده در روزنامه آرمان ملی. برادر 1127 یکشنبه 18 اکتبر 1400